بررسی تغییرات بیان ژن سوروایوین پس از آسیب دیدگی عصب سیاتیک در موش بالغ

هدف: به دلیل ضرورت درمان آسیب های سیستم عصبی و همچنین نقش ژن سوروایوین در تکثیر سلولی و مرگ برنامه ریزی شده سلول، تغییرات بیان این ژن در طول دوره ترمیم در اعصاب سیاتیک آسیب دیده و همچنین قطعات نخاعی مرتبط با عصب سیاتیک بررسی شد. مواد و روش ها: موش های نر بالغ نژاد «ان ماری» به عنوان مدل مورد استفاده قرار گرفتند که پس از بیهوش کردن آن ها، عصب سیاتیک پای راست موش ها برش عرضی داده شد و سپس در زمان های مشخص (3، 6، 12، 24، 48، 96 و 144 ساعت) پس از آسیب، موش ها کشته شده و قطعات انتهایی و ابتدایی عصب قطع شده، عصب دست نخورده پای چپ و قطعاتl4- l6 نخاعی که مربوط به عصب سیاتیک هستند، نمونه گیری شدند. rna کل هر نمونه استخراج و سپس واکنش rt-pcr نیمه کمی با آغازگرهای اختصاصی برای ژن سوروایوین و ژن 2m، به عنوان کنترل داخلی، گذاشته شد. برای تعیین توزیع سلولی پروتئین سوروایوین، 6 روز (144 ساعت) پس از قطع عصب، بیان این پروتئین با استفاده از آنتی بادی اختصاصی با روش ایمونوهیستوشیمی ارزیابی شد. نتایج: نتایج این تحقیق نشانگر بیان دو واریانت سوروایوین 140 و سوروایوین 40 در قطعه انتهایی و ابتدایی عصب آسیب دیده با شدت های مختلف بود به گونه ای که میزان بیان سوروایوین 140 بیشتر از بیان سوروایوین 40 بود و در قطعات نخاعی، تنها بیان واریانت سوروایوین 140 شناسایی شد. همچنین در بررسی ایمونوهیستوشیمی قطعات نخاعی، هم توزیع هسته ای و هم توزیع سیتوپلاسمی پروتئین سوروایوین مشاهده شد در حالی که بیان این پروتئین در هیچ کدام از قطعات انتهایی یا ابتدایی عصب سیاتیک تشخیص داده نشد. نتیجه گیری: نتایج بیانگر آن است که ژن سوروایوین به طور متمایزی در طول دوره ترمیم در عصب و نخاع آسیب دیده بیان و پردازش می شود. همچنین نتایج نشان دادند که دستکاری در بیان یا پردازش رونوشت اولیه سوروایوین می تواند تأثیر بالقوه ای در فرآیند ترمیم در آسیب های اعصاب یا نخاع داشته باشد.